Moeizame tijd? Tuurlijk.
Maar niet primair vanwege de recessie (al ontken ik geenszins de ellende als iemand werkloos wordt, of als pensioenen worden uitgehold).
Echter in deze jaren dreigt de grootste ellende, en het grootste gevaar niet het financiële, maar ons bewustzijn.
Ons bewustzijn moet het zwaar ontgelden, en gaat het nòg veel zwaarder ontgelden.
Ik ga alle voorspellingen omtrent de jaren tussen nu en 2012 niet herhalen. De meeste daarvan trouwens gaan alleen over materiële dingen, en dat noemt zich dan spiritueel. Huh.
Wat werkelijk gaat nijpen is de kwaliteit van onze bewustzijns.
Bewustzijn, het uwe, het mijne, is niet strak ommuurd. Onze bewustzijns zijn zo lek als een mandje dat op een vergiet lijkt. Onze bewustzijns staan onmiddellijk met elkaar in verbinding. Bovendien zijn alle bewustzijns van alle mensen ook nog eens geworteld in het collectieve onderbewustzijn, een invloed van waaruit geen ontsnapping mogelijk is, juist omdat die invloed onbewust verloopt.
Wij staan al heel lang bloot aan de machteloosheids-trillingen in oorlogsgebieden, aan de radeloosheid van miljoenen vluchtelingen voor oorlogsgeweld naar ontelbare kampen, waar de bewoners alleen maar kunnen wachten, wachten, dof kunnen wachten.
Wat denk je dat dit met hun bewustzijns doet? Wat denk je dat daarvan doorsijpelt naar ons gezamenlijke collectieve bewustzijn? Dofheid sijpelt door, machteloosheid, het niet meer weten, je afsluiten-voor, pure onverschilligheid, zinloos geweld. Is dit niet precies wat we nu op wereldschaal onderkennen? Is dit niet precies de afstomping tot dierlijkheid van de brandstichters in Oudjaarsnacht?
Gaza wordt omsingeld. Hermetisch afgesloten. Als je hoort dat de buitenlanders daar werden weg-gewaarschuwd, weet je wat er gebeurt en gebeuren gaat. Ik ben niet voor Hamas, al die raketten op Israëls dorpen, jaren lang, dat is niet vol te houden. Maar ik ben ook niet pro-Israél, want dat volk dat beter had kunnen weten, heeft jarenlang terreur uitgeoefend middels intimiderende grensposten en muren dwars door Palestijnse akkers heen. Deze wederzijdse haat valt niet meer op te lossen door politieke vredesbesprekingen of VN-resloties. Wees reëel.
Hier gebeurt iets. Nu of over een paar maanden. En het gebeurt op (letterlijk!) grond met historie, met wereldhistorie, zeer beladen historie. Dat trilt ook nog eens heftig mee in ons collectieve onbewuste. Eerst in het collectieve onbewuste van hen die daar wonen, en handelen, maar ook meteen in het onze.
Wat denkt u dat er omgaat in de Palestijnse bevolking daar, bijeengedreven op een strook ter grootte van ons eiland Tessel? Nu al honderden doden. Geen medicamenten. Geen VN-voedselhulp. Steeds fellere druk, dag en nacht. In zee gedreven, daar komt het op neer.
Zware wolken van angst, van radeloosheid, van (te begrijpen) opstandigheid, van zorg om kinderen verspreiden zich uur na uur in de wereldatmosfeer. Als het grondoffensief begint, zal het in ons allemaal voelbaar zijn.
Dit zijn de soort van gevaren die de wereldbevolking nu dreigen. Want wij weten nu wat er gebeurt. Wat we onderbewust collectief voelen trillen wordt aangewakkerd door de beelden op televisie en internet, of je ze nu ziet of juist uitschakelt. It 's in the air.
Steeds sterkere bewustzijnswolken pakken zich samen. Het blijft natuurlijk niet bij Israël en Gaza. Onder druk van die steeds heftiger bewustzijnswolken ontstaat er een onbenoembare stress.
De bewustzijnszwakkeren onder ons zullen het niet halen, en vervallen in zelfmoord of in dierlijk gedrag. De sterkeren zullen vluchten in zich afschermen, in onverschilligheid, in 'het is ons pakkie-an niet', en de blikken afwenden. Daarom zeg ik: erger dan de gevolgen van recessie zijn de bewustzijnsgevaren die ons nu mondiaal bedreigen, en ondershuids aanvallen. Ons als mensheid ontkrachten. Ons alle medemenselijkheid ontnemen. Onze woorden leeg dreigen te maken, en hol.
Daarom roep ik mijzelf en alle andere sterken van bewustzijn op: "Wees een Levende in deze zwarte tijd. Sta, zie!" Ik bedoel niet dat je je de ellende zo moet aantrekken dat je er zelf onderdoor gaat, of erdoor beheerst wordt. Ik bedoel daarentegen dat moet stáán in jezelf, en je vanuit dit staan in jezelf je dan niet afwendt, omdat je denkt niet aan te kunnen wat zich ontvouwt. Dat is vluchten in lafheid.
Sta, en zie. Wat gezien wordt, dat kan in beweging komen in richtingen die we nog niet eerder kenden. Wij kennen de kracht van zien. Wij kennen ook de kracht van niet gezien worden. Die laatste kennen wij maar al te goed. Hoe ziekmakend, hoe ontkrachtigend niet-gezien-willen-worden uitwerkt.
Wat de rug wordt toegekeerd in een houding van 'het zal mijn tijd wel duren', dat gaat woekeren, en herhaalt zich en herhaalt zich. Uitputtend.
Besef dat je iemand bent die aan deze tijd heeft willen deelnemen en ook de middelen heeft om alles van deze tijd te weten. Verweer je niet tegen jouw tijd. Geef je er voluit aan over.
Wees een Levende, en zie! Dit is het grootste erbarmen: je ogen niet afwenden. Dit is het grootst mogelijke mededogen voor ons die er zelf niet middenin zitten, maar het wel weten, met elk journaal, met elke reportage. Met open ogen zien. Dit is bewustzijns-werk, onzichtbaar, maar o zo krachtig! Dit is werken op het Veld waar het de komende jaren zich op gaat afspelen.
Sta en zie.
Wees een Levende in deze Tijd die ook jòuw Tijd is.
Een reactie posten