Geen menu aan de linkerkant? Klik hier!
31 mei, 2009
twee maal Alzheimer.....
..........in één week tegenkomen zet je wel met de neus op de feiten. Of liever: op de zin, de betekenis achter de feiten. Soms is Alzheimer schoonheid, soms, vaker, een verschrikking.
Alzheimer kent zeer zeker lichamelijke oorzaken, in de hersenen. Maar waarom, waartoe worden latente mogelijkheden actief?
Vanuit de geestelijke wereld kennen wij wel de/een oorzaak. Die ligt in de ziel die een mens in leven heeft gestuurd met allerlei bedoelingen. Als een bewust mensenleven toch niet alles 'af kan handelen' wat bij de incarnatie gewenst is/was', dan grijpt de ziel in met een bruuske overstap naar het nog niet gerealiseerde.
Soms is dit een gedrag van zachtmoedigheid, schoonheid, zoetheid, waaraan men zich tijdens het bewuste leven niet durfde over te geven. Vaak echter ook is het een diepe angst, of een boosheid die nooit geuit mocht worden (van zichzelf).
In zulke 'gevallen' is een incarnatie zo bijna dwingend-bewust verlopen, dat dit totaal andere aspect, waarmee men zich ook uiteen moest zetten, alleen maar aan bod kan komen, wanneer het overheersende bewuste gebeuren afgesneden wordt.
Het afwikkelen van wat niet aan bod kon komen, gebeurt dan onbewust, maar wel in leven. In leven, omdat je in de geest wel overzicht hebt, maar geen daden kunt stellen.
Dat het een zielekwestie is, kun je zien aan de verwevenheden, die optreden bij Alzheimer.
Vaak: familie-verwevenheden.
Deze week heb ik via via een vrouw leren kennen die zeer dominant het leven van zichzelf en van haar gezin terugbracht tot de strengste eisen van het Roomse geloof. Zij gunde zichzelf totaal geen genieten van het leven. Haar was het leven alleen de moeite waard, als er lijden en afzien mee gepaard ging. Dit bracht niet alleen haarzelf, maar ook haar kinderen in een kramp. Sommige van de kinderen identificeerden zich met die psychische gevangenis; andere rebelleerden, en werden uitgestoten. Zij hoorden er dus niet bij, de gewone straf voor zoiets.
De moeder kreeg Alzheimer.
Haar gezicht werd één en al mildheid. Haar huid verzachtte. Naar de rebellerende kinderen toe werd ze één en al zachtheid, en wat opmerkelijk was: ze zag hen, ze prees hen. Naar de andere kinderen toe één en al mededogen, al haar kinderen waren verrukt over deze verandering en koesterden zich erin. Zelfs naar vreemden toe werd zij de liefde zelf.
Zij stierf.
Het psycho-veld van dat gezin, toch al behoorlijk geschud door het proces dat hun moeder ondergaan had, werd tot op de bodem geschokt. Die kinderen die zich met haar geïdentificeerd hadden in levens-ontkenning en levens-vlucht, daarmee gaat het snel bergafwaarts. Hun gevangenis is weg, en dat verdragen zij niet.
Die kinderen die gerebelleerd hadden, daar openen zich ineens en onbegrijpelijkerwijs zachte en liefdevolle vergezichten voor: een nieuwe relatie, een gelukkiger huwelijk. Zij zijn kennelijk aangeraakt door die laatste levensfase die hun moeder zichzelf gunde. Nu hun moeder/gevang weg is, ná die Alzheimer, nu durven zij ook toe te laten wat zij zichzelf ontzegden.
Dit is een familie-patroon van schoonheid.
Maar het kan ook erg verdrietig.
De tweede die ik deze week ontmoette was een man die tijdens de oorlog, in het kamp, bruut van zijn moeder gescheiden was. Hij overleefde als enige de holocaust. Als jongetje alleen. Als zwijgzaam jongetje, zeer eenzaam, verlaten, diep beangst, en introvert.
Hoe groot moet de angst geweest zijn die je een kind aandoet door het van de moeder te scheiden, en hoe diep moeten alle gruwelen van het kamp juist hierdoor zijn binnengekomen. Hij is een verfijnde ziel, des te erger.
Zijn bewuste leven kenmerkte zich door wijsheid, vriendelijkheid, warmte, mildheid en een grote schat aan literaire en muzikale gaven. Hij en zijn vrouw zijn zeer belezen, en weten uitermate On-Nederlands kaf van koren te scheiden. Een bezoek aan hen was een geschenk aan jezelf.
Dit wat hij bewust uitleefde heeft zich gerealiseerd. Maar er was kennelijk nog een tweede ziele-opdracht:angst en verlatenheid meemaken.
Zijn ziel stuurde hem Alzheimer, waarin de enorme (verlatings-)angst, de ervaring van gruwelijkheden, en dit zonder een moeder om zich aan vast te klampen, al het eerder-ervarene uit zijn leven wegdringt.
Net als bij de dame hierboven, is er een scheur opgetreden: de eerste helft is verdwenen ten gunste van de tweede helft. Waarschijnlijk -zoiets kan men nooit met zekerheid zeggen- heeft zijn noblesse zich overheersend opgesteld t.a.v. deze zuigende angst, en heeft hij daardoor niets dan wijsheid uitgestraald, veelzijdigheid, zorg voor zijn studenten, fijngevoelige tekstanalyses, tòtdat de andere helft zijn leven letterlijk opeiste.
Hij leeft nog, zijn angst zuigt hem steeds verder in haar macht, en toont zich op allerlei niveaus, bv op niet meer lopen.
Zijn gezin ken ik te weinig dan dat ik daarover de reacties kan vertellen, die ik kon melden bij de dame hiervoor. Zijn vrouw, een even fijnzinnige en begaafde persoon als hij was, is een leeuwin geworden, overigens zonder haar begaafdheden te verloochenen. Als een leeuwin-moeder zorgt ze ervoor dat hij met respect behandeld wordt.
Zij zíet hem echt, en geeft hem daardoor energetisch meer ruimte dan menig Alzheimerpatiënt pleegt te ontvangen. Ikzelf heb het gevoel dat zij hem daarmee totaal zijn zielegang laat gaan, helpt te gaan, hoe verschrikkend die ook is.
Deze week liet ze mij een foto zien, onlangs genomen op zijn verjaardag. Een foto waarop hij lachte.
Het was in al die jaren dat de Alzheimer steeds verder toeslaat de enige keer dat hij lachte.
Een zeer ongewone foto.
Zijn gezicht was als met een horizontale streep in tweeën gedeeld:
de bovenzijde, zijn ogen, straalden het summum van goedertierenheid en wijsheid uit. Alles wat ik aan hem aan fijns had meegemaakt, zat dáárin. Vanaf de neus naar onderen stond de mond ietwat open, één en al oerschreeuw van angst. Zo kijkt zijn ziel ongesluierd door zijn gezicht.
Op zijn verjaardag, alleen op die dag. Men zegt dat je ziel op je verjaardag, als je astrologisch punt het dichtst bij de zon staat, het naaktste te voorschijn komt.
geplaatst door hannah van buuren # 10:35 
Reacties:
<< Terug naar start
Lieve Hannah,
dank je wel hiervoor en hoe krijg jij toch altijd deze perfecte timing voor elkaar? Vanmiddag ga ik naar mijn moeder die Alzheimer heeft en dit jaar 90 wordt. Ik zie heel goed dat er een enorme gelaagdheid en diepte zit in wat deze 'ziekte' bij de mens teweeg brengt. Ik verbaas me steeds weer over alle vergezichten die er worden geopend. Maar tegelijkertijd is het ontzettend lastig voor ons als kinderen. Niets is meer zoals je denkt dat het is of was en dat vraagt ook van ons nogal wat overgave. Je gaat ook echt als gezin door dit proces heen en daarin lopen we echt niet allemaal gelijk op of willen we dezelfde richting uit. Het is een uitdaging voor het hele collectieve gezinsveld (inclusief de voorouders) en voor ieder individueel daarbinnen.
Voor mij voelt het ook alsof er hierdor een collectieve transformatie plaats vindt om tot een nieuwe harmonie te komen, met onze eigen identiteitsbeelden, onze rollen en naar ik vermoed en hoop, met onze 'zielsopdracht', zoals waarnaar jij verwijst. Onze moeder speelt daar nu de rol van aangever in, hoewel ze zich zelf enorm verzet tegen dit stuk bewustwording.
Toch blijf ik vertrouwen dat de grote ziel, Great Spirit, God, of hoe we het ook maar willen noemen, dit proces vanuit 100% Liefde leidt en begeleidt. Dan komen we er denk ik wel.
Graag houdt ik met jou en anderen de communicatie over dit onderwerp open. vooral om het zo te bezien vanuit het grotere perspectief.
Dank je wel in ieder geval wederom voor je liefde, kracht en wijsheid!
Lieve groet
Wilka
dank je wel hiervoor en hoe krijg jij toch altijd deze perfecte timing voor elkaar? Vanmiddag ga ik naar mijn moeder die Alzheimer heeft en dit jaar 90 wordt. Ik zie heel goed dat er een enorme gelaagdheid en diepte zit in wat deze 'ziekte' bij de mens teweeg brengt. Ik verbaas me steeds weer over alle vergezichten die er worden geopend. Maar tegelijkertijd is het ontzettend lastig voor ons als kinderen. Niets is meer zoals je denkt dat het is of was en dat vraagt ook van ons nogal wat overgave. Je gaat ook echt als gezin door dit proces heen en daarin lopen we echt niet allemaal gelijk op of willen we dezelfde richting uit. Het is een uitdaging voor het hele collectieve gezinsveld (inclusief de voorouders) en voor ieder individueel daarbinnen.
Voor mij voelt het ook alsof er hierdor een collectieve transformatie plaats vindt om tot een nieuwe harmonie te komen, met onze eigen identiteitsbeelden, onze rollen en naar ik vermoed en hoop, met onze 'zielsopdracht', zoals waarnaar jij verwijst. Onze moeder speelt daar nu de rol van aangever in, hoewel ze zich zelf enorm verzet tegen dit stuk bewustwording.
Toch blijf ik vertrouwen dat de grote ziel, Great Spirit, God, of hoe we het ook maar willen noemen, dit proces vanuit 100% Liefde leidt en begeleidt. Dan komen we er denk ik wel.
Graag houdt ik met jou en anderen de communicatie over dit onderwerp open. vooral om het zo te bezien vanuit het grotere perspectief.
Dank je wel in ieder geval wederom voor je liefde, kracht en wijsheid!
Lieve groet
Wilka
# geplaatst door 
: maandag, juni 01, 2009 11:45:00 a.m.
: maandag, juni 01, 2009 11:45:00 a.m.
Zeer het overdenken waard. Bien merci!
Pierre V, Houthalen
Pierre V, Houthalen
# geplaatst door : dinsdag, juni 02, 2009 10:41:00 a.m.
: dinsdag, juni 02, 2009 10:41:00 a.m.
Als ik het goed lees, dus veel meer dan één keer, dan zeg je: de bijstaanders hebben verdriet, omdat ze het gewende stuk van de ziel niet meer meemaken, maar een ander stuk dat zij niet kennen. En daar reageren ze dan op met een stuk van henzelf dat ze niet zo goed kennen. Is dit juist?
Jasper Vanderminne
Jasper Vanderminne
# geplaatst door : dinsdag, juni 02, 2009 2:04:00 p.m.
: dinsdag, juni 02, 2009 2:04:00 p.m.
Dag Jasper, dat is juist. Het verdriet van de bijstaanders is er niet minder om, maar waar een glimp van begrijpen daagt, voelt het verdriet vaak minder zwaar.
Dank voor je reactie.
Hannah
Dank voor je reactie.
Hannah
Lieve Hannah,
Ook ik heb je blog al meerdere keren gelezen. En wat mij het meeste aanspreekt, waar ik ontroerd van raak, is de zin dat ''het afwikkelen van aspecten, waar men zich in het bewuste leven niet aan over durfde te geven, aan bod komen in het onbewuste (Alzheimer)bestaan.
Het geeft troost !!
Zijn er vanuit de geestelijke wereld nog meer ''oorzaken'' aan te wijzen voor het onstaan van Alzheimer?
Een hartelijke groet
Hanny
Ook ik heb je blog al meerdere keren gelezen. En wat mij het meeste aanspreekt, waar ik ontroerd van raak, is de zin dat ''het afwikkelen van aspecten, waar men zich in het bewuste leven niet aan over durfde te geven, aan bod komen in het onbewuste (Alzheimer)bestaan.
Het geeft troost !!
Zijn er vanuit de geestelijke wereld nog meer ''oorzaken'' aan te wijzen voor het onstaan van Alzheimer?
Een hartelijke groet
Hanny
# geplaatst door : dinsdag, juni 02, 2009 7:26:00 p.m.
: dinsdag, juni 02, 2009 7:26:00 p.m.
Hanny, ja die zijn er, maar ze liggen aan 'een andere kant': die beschreven zijn passen in het kader "waar je je in het bewuste leven niet aan over durft te geven'. De andere kant, zeldzamer: is de Liefde. Waarmee iemand ooit bewust heeft ingestemd met een rol waarmee hij of zij voor anderen iets kon openen. Die anderen zijn altijd nabijbestaanden.
Deze Liefde is immens. Ik ken er maar weinigen die iets dergelijks vanuit deze motivatie doen. Jij weet wat ik bedoel, denk ik zo, zonder je ooit gezien te hebben....
Hannah
Deze Liefde is immens. Ik ken er maar weinigen die iets dergelijks vanuit deze motivatie doen. Jij weet wat ik bedoel, denk ik zo, zonder je ooit gezien te hebben....
Hannah
Twee van de drie mensen met (beginnende) Alzheimer, die mij na staan kon ik ''terugvinden'' in jouw blog. De derde niet . . .
Nu wel.
Dank
H
Nu wel.
Dank
H
# geplaatst door : dinsdag, juni 02, 2009 8:56:00 p.m.
: dinsdag, juni 02, 2009 8:56:00 p.m.
die Alzheimercolumn. Ook zo ontroerend en verhelderend. Ik herken veel bij mijn moeder: zo boos, zo verongelijkt, zo verontwaardigd, zo miskend..Alles eronder gehouden en nu breekt de hel los. We kunnen geen goed meer doen als kinderen en proberen dat ook niet meer. (Het is net alsof ik eindelijk zelf mag leven en niet er in de eerste plaats voor haar moet zijn, eeuwig en altijd.) Ik voel me eindelijk thuis thuis!) Sinds kort krijgt ze medicijnen tegen angsten (oxazepam) en langzaam komt er rust en acceptatie! En sijpelt er een positief berichtje door uit het thuisfront.
Maar het is erg confronterend om nu te ervaren in wat voor mate ik geleefd heb voor haar, wat heeft ze mij/ons in de greep gehad met haar onderdrukte angsten...
Margriet H.
Maar het is erg confronterend om nu te ervaren in wat voor mate ik geleefd heb voor haar, wat heeft ze mij/ons in de greep gehad met haar onderdrukte angsten...
Margriet H.
# geplaatst door : zaterdag, juni 06, 2009 11:10:00 a.m.
: zaterdag, juni 06, 2009 11:10:00 a.m.
Gisteren je bericht gelezen over Alzheimer en daags daarvoor een artikel over hetzelfde onderwerp in Bres 254 febr/mrt 2009
Gekocht voor het artikel "de vergeten waarheid van dementie"
Oh wonder -juist niet- met dezelfde strekking.
De ziel van moeder was nog niet klaar en man en kinderen speelden daar een rol in .
25-16 jaar geleden speelde ik een rol bij mijn dementerende oma, zij woonde 11 jaar in het verpleeghuis,haar laatstehalf jaar
woonde haar dochter,mijn moeder ook in hetzelfde verpleeghuis,ruim 8 jaar.
Mijn idee beide vrouwen moesten nog iets afmaken,dan zouden zij kunnen overgaan,zo geschiedde -is plechtig-het gebeurde
heel bijzonder.
Ik verbond het niet met de ziel,zoals het nu wordt gezien en ontmoette veel onbegrip en nog .
Gekocht voor het artikel "de vergeten waarheid van dementie"
Oh wonder -juist niet- met dezelfde strekking.
De ziel van moeder was nog niet klaar en man en kinderen speelden daar een rol in .
25-16 jaar geleden speelde ik een rol bij mijn dementerende oma, zij woonde 11 jaar in het verpleeghuis,haar laatstehalf jaar
woonde haar dochter,mijn moeder ook in hetzelfde verpleeghuis,ruim 8 jaar.
Mijn idee beide vrouwen moesten nog iets afmaken,dan zouden zij kunnen overgaan,zo geschiedde -is plechtig-het gebeurde
heel bijzonder.
Ik verbond het niet met de ziel,zoals het nu wordt gezien en ontmoette veel onbegrip en nog .
# geplaatst door : zondag, juni 07, 2009 11:43:00 a.m.
: zondag, juni 07, 2009 11:43:00 a.m.<< Terug naar start
Archief
juli 2006 augustus 2006 september 2006 oktober 2006 november 2006 december 2006 januari 2007 februari 2007 maart 2007 april 2007 mei 2007 juni 2007 september 2007 oktober 2007 november 2007 december 2007 januari 2008 februari 2008 maart 2008 april 2008 mei 2008 juni 2008 juli 2008 augustus 2008 september 2008 oktober 2008 november 2008 december 2008 januari 2009 maart 2009 april 2009 mei 2009 juni 2009 juli 2009 augustus 2009 september 2009 oktober 2009 november 2009 december 2009 januari 2010 februari 2010 maart 2010 april 2010 mei 2010 juni 2010 juli 2010 augustus 2010 september 2010 oktober 2010 november 2010 december 2010 januari 2011 februari 2011 maart 2011 april 2011 mei 2011 juni 2011 juli 2011 augustus 2011 september 2011 oktober 2011 december 2011 januari 2012 februari 2012 maart 2012 april 2012 mei 2012 juni 2012 juli 2012 augustus 2012 september 2012 oktober 2012 november 2012 december 2012 maart 2013 april 2013 juni 2013 september 2013 oktober 2013 februari 2014 maart 2014 september 2014
Een reactie posten