Ik maak scherp onderscheid tussen Joden en Israëli's.
Ik gebruik het woord 'zionisten' liever nooit, omdat dit een negatieve bijklank heeft.
'Israëli's' klinkt neutraler, en het woord Joden heeft iets liefkozends voor mij, wellicht doordat ik Joden onder mijn vriendinnen tel, en hun cultuur ervaar als respectvol, spiritueel, en zeer genuanceerd. Bovendien heb ik de oorlog meegemaakt, en het nooit eindigende verdriet mee ervaren met families die lang niet al hun geliefden zagen terugkomen uit de vernietigingskampen.
Naar Israëli's toe voel ik me onzeker.
Ik kàn gewoonweg niet begrijpen hoe het zegevierende Westen, inclusief USA en USSR, zomaar een stuk land aan de bocht van de Middellandse Zee hebben onteigend aan wie daar woonden, en het aan -toen nog- Joden hebben gegeven om erop te wonen. Dit ervaar ik als een grove fout van ons, Westen. Dit had nooit mogen gebeuren.
Het was ons land niet, hoewel het een Engelse kolonie was, zo ongeveer.
Ik kan ook heel goed begrijpen dat veel Joden uit de diaspora daar wilden gaan wonen. Daardoor werden zij Isrëli's. Er kwamen ook christenen daarheen overigens.
Ik begrijp ook dat ontwortelde Palestijnen nog steeds rouwen, hóezeer ze ook met ontwikkelingshulp (ja zeker!) worden gesteund in hun benarde toestand van verdreven-zijn.
Maar de rest begrijp ik niet.
Ik begrijp de muur dwars door Palestijnse landerijen niet. Ik begrijp het bouwbeleid in de illegale nederzettingen niet. Ik begrijp de internationale politieke houding niet die Israël altijd de hand boven het hoofd houdt. Ik begrijp onze minsiter Verhagen niet. Ik begrijp de schandalige scheldpartijen niet van Joden hier te lande jegens het boek van Dries van Agt: 'Een schreeuw om recht'.
Of eigenlijk: ik begrijp die misschien wel maar durf die niet te begrijpen, want internationaal zal er wel geld achter zitten, veel geld, en schuldgevoel. En nationaal?
Vandaag is het de dag van de Rechten van elke Mens. Vandaag is er door mensen als Hedy d'Ancona, Hans van Mielro, Dries van Agt, een stichting opgezet: The Rights Forum.
Zij vallen Israël niet aan, zij schelden niet.
Zij leggen enkel de vinger op zaken die gewoonweg niet kunnen. Geen land zou ermee weg komen als het muren bouwde dwars door andermans landerijen. Ik noem maar wat.
In het Israëlisch-Palestijnse conflict wordt het internationaal recht met voeten getreden. Het zijn vooral de Palestijnen die daarvan de dupe worden. Door de machtsongelijkheid in het conflict kunnen zij hun rechten niet zelf beschermen. Het is de internationale gemeenschap die dat zal moeten doen. De internationale gemeenschap beschikt over voldoende middelen om alle partijen te dwingen het internationaal recht te respecteren. Maar het ontbreekt aan politieke wil om die middelen effectief in te zetten. Daardoor kan het conflict steeds verder escaleren. Ook de Nederlandse regering neemt haar verantwoordelijk niet. Dat moet anders.
Bijgestaan door een Raad van Advies met prominenten uit politiek en wetenschap spant The Rights Forum zich in voor een Midden-Oosten beleid dat op het internationaal recht gebaseerd is. Niet alleen in woord, maar ook in daad.
Iedereen voelt hoe'n brandhaard Jerusalem en omstreken is. Iedereen weet van binnen dat, als er daar een oorlog ontbrandt, de hele wereld zal lijden.
En als spiritueel mens weet ik dan ook nog dat zo'n Heilige Plek niet langer vergiftigd mag worden zoals nu al ruim zestig jaar aan de gang is. Desacralisering heet dit. Het roept demonen op. Het riep al demonen op.
Mijn hele hart wenst The Rights Forum toe dat zij slaagt in haar tactvolle en tegelijk oprechte (verbazingwekkende combinatie!) opzet.
Labels: persoonlijk ontroerd
Een reactie posten